Şule Birkan Şengün yazdı... Serzeniş

Şule Birkan Şengün

İnsan olmanın yıkık bahçesi sevgilim
Bu yürüdüğüm çatlak zemin
Bu saçlarıma dolanıp zorla büyüten dallarda
Ender kuşların ninnisine eğildim
Yine de duyuldu hep uzaklardan
Bir türün yok oluşu.
Biricik ve benzersiz bir inleyiş
Seni düşlemek yerine
Bir geyik daha vuruldu diye düşündüm şakağından
Ve keşke tilkiler kürkünü çıkarabilseydi

Kendimizin uzağına düşürmüş, bak
Durulmayan bu sarsıntı bizi.
Canhıraş aradığın ben olsam da
Kurtardığın, bilmiyorsun kim
Hep bir yabancıya sarılmak gibi hissettiren
Hep bir yalana yaslamak kadar sırtını
Havya ucunda bir seviş

Düşün ki ağılı bulutlar kalp hizasında
Düşün ki bir kasırga büsbütün yutmuş kıtayı
Düşün çünkü içimde
Seni bile bastıran o kedere
Islak bir delil istiyorlar.
Tek karafla unutuluyor oysa batık güneş enkazları
Üzerine basılan yaralı gölgeler
Ve ölesiye yorgunluğu Ay’ın

Çetin bir ceviz ya da kışa direnen son yaprak olmanın ötesinde
Sana kolayca düşebilir bir hayaldim.
İncecik giyinip rüzgarlarına
Çalabilirdim ben de bir kurdun dağını
Dünya kaygısına uzak bir yerlerde
Bir kabuğun altında
Bir kovuğun içinde
Zihnimde çağlar geçebilirdim seninle.
Bir kıyısı olabilirdi gözlerimdeki denizin
Ilık bir Akdeniz kırmızısına uzanabilirdin
Dört mevsim yeşil yalnızlık yerine
Küçücük zararsız bir serzeniş
İnan ki seni sevmeyi yaralı kelebekler için erteledim.