Üç şair ve üç büyük girdap

Ali Deniz Uslu
Uslarımız kırılmasın ama yollarımız zorlu. Bizi şekillendirmeye çalışan her şeyi karşımıza almak zor. Hayatın amatörlüğünü yaşarken, düşe kalka keşfediyoruz kendimizi. Kimileri neye isyan ettiğini bilmezken biz devrimlerimizi dizmeye çalışıyoruz sıraya. Herkesin sığınağı da farklı. Şiiri örtüyoruz üstümüze, kendinden olmayanı geçirmiyor bu zırh. Fırtına öncesi, sudaki ilk titreşim gibi geliyor Dylan Thomas;

“Gitme o güzel geceye usulca
İhtiyarlık yanmalı ve saçmalamalı gün kapandığında;
Öfkelen, öfkelen ışığın ölümünün karşısında.
Akıllı adamlar, bilmelerine rağmen karanlığa gömüleceklerini sonlarında,
Sözleri şimşek çaktırmamış olduğu içindir ki onlar
Gitmezler o güzel geceye usulca.”

Zamanı durduruyor bir an için. Kısa ve zahmetli yaşamların sonuna çığlık çığlığa bir ağıt yakıyor. Hem eski bir dost hem de fazlasıyla yabancı. Geliyor ve gidiyor. Herkes, hepsi gibi... Pıhtılaşan kibirlere sunuyoruz hayatımızı ve söz bitiyor bazen. Bertolt Brecht geliyor o an aklıma, sözcüklerin bitirilemeyeceğini vuruyor kafamıza...

“Şimdi bizi iyi dinle:
Düşmanımızsın sen bizim,
Dikeceğiz seni bir duvarın dibine...
Ama madem bir sürü iyi yönün var,
Dikeceğiz seni dibine
İyi bir duvarın,
İyi tüfeklerden çıkan,
İyi kurşunlarla vuracağız seni.
Sonra da gömeceğiz,
İyi bir kürekle,
İyi bir toprağa...”

Aklın duvarı yüksek, arkasında ise delilik var. Özgürlük bahçesinin çitlerini aşmayı kimse denemiyor, çünkü göreceklerimiz bizi korkutabilir. Zaten düştüğünü fark etmediği için de ayağa kalkamayanlar çok. Ezra Pound da bu deliliğin dilini en iyi bilenlerden...

“Ellerime girdi ağaç
Suyu kollarıma yürüdü,
Göğsümde boy verdi ağaç
Aşağı doğru,
Dallar dallanır benden, kollar gibi.
Ağaçsın sen,
Yosunsun sen,
Üzerinden yeller esen menekşesin.
Bir çocuksun şu kadarcık,
Bütün bunlar umurunda mı dünyanın.”

Son çıkışlarını kaçırdığımız bu dünyayı yeraltından sarsmak zamanı geldiğinde nerede olacağız? Her şey bu sorunun yanıtında gizli...