Cemil Özdağ yazdı... Asfalt uykusu

Cemil Özdağ

Artık şaşmıyorum bulduğum ilk muammaya
Bulut gibi geçirgen ve dağınık oluyorum
Ellerimi saklayamadığım aşk sarsıntısında
Körelmiş kelimeler eziyor sevdiğimi
Hoyrat gövdeleri batıyor sonsuz ağaçlara
Benim dilimde kapısı açılıyor
Ebedi karmaşanın, hınçla susmanın
Kaçıyorum uykuya
Kaçıyorum çocukluğa ve Ankara’ya
Yağmurdan sonraki beton kokusuna dönüyorum

Ben bu uykuyu çocukluğumdan getirdim
Asfaltı böyle yumuşak kılan çocukluğumdan

Muaftım o zamanlar
Uğursuz cinsiyet yargıçlarından
Yarayı yarayla gösteren dostlar bildim
Dokunsan yarılacak sivil akşamlar
Gökyüzünde aristokrat bir kızıllık var
Avuçların efsunlu, tenin tenimden yeni doğmuş
Her bakışımla yeniden yapıyorum seni
Benim için yaratılmış oyuklar görüyorum
Uyumam için saklanmış her biri
Evren gibi baştan silahlanmış
Yaslı kuzgunların koruduğu oyuklar

Ben bu uykuyu çocukluğumdan getirdim
Düşünce uyanılmayan asfaltımdan