ŞİİR/Devrik yasa

Nurbanu Kablan

dökülüyor kirpiklerim, merhameti yok acının
kopuyor yüreğim tellerinde sınırların, mendil salla
bir bela ki çürütüyor ömrün ciğerini, yaz düşlerini
salınıyor ölümün eli, tekmil dünya teslim töreni
altın çağını yaşıyor zaman, intikam boşluk öldürenlere

Beşik sallıyor Nisan, bizim gözlerimiz kan çanağı
kuşlar dört mevsim senfonisi, kıskançlık melankoli doğuruyor
rüzgarın fısıltısı geçiyor kapımızdan, sağır şimdi kulaklarımız
arşa değiyor erguvanların kokusu, oysa zehir topluyor nefesimiz
pencereler özlem mazgalı, uzuyor yitik düşler coğrafyası

içeri yangın yeri, dumanla kirleniyor tavan, beyazdı
boğulmanın hikayesi yazılıyor gri harflerle, ölümcül
oysa göğün çatısından sallanan kuşağının saçakları renk cümbüşü
bir nehir gibi geçerdi ömrümüzün orta yerinden, özgürlüktü
şimdi sınır yasası gezegenin yürürlükte; ihlali siyah ip fermanı

Yalnızlığım da terk ediyor beni; dalsız, kuşlarsız
dışarıda çıldırırken leylaklar, anlamı yok tekliğin kokusuz
söylemişti De Vinci, beden doğayla bütündür ancak
yarım elma gönlümü almıyor, sensiz eksiğim
çıkarma beni kendinden ey hayat, gözlerinden öperim